නූලෙන් බේරුණ චීනා

       ලංකාවේ ගොඩක් ඉදිකිරීම් කටයුතු වලට විදේශික අය එන එක සාමන්‍ය දෙයක්. විශේෂයෙන්ම ජපානය, චීනය, කොරියාව වගේ රටවල මුලිකත්වයෙන් සිදුවන ව්‍යපෘති වල දී ඒක වැඩිපුර දකින්න ලැබෙනවා. 

      යුද්ධය ඉවර උනාට පස්සේ යුධ අවි වෙනුවට යන්ත්‍රෝපකරණ ලංකාවට ගෙන්නන්න පටන් ගත්තට පස්සේ මේ තත්ත්වය වැඩි උණේ ඒවා එකලස් කරන්න ඒ ආයතන විසින්ම සුවිශේෂ පුහුණුවක් ලබපු අය එවන්න ගත්තට පස්සේ.

           කැම්පස් එකේ පිස්සු නට නටා  හිටපු මම මොකක්දෝ හේතුවකට මහියංගණයේ පුහුණුවකට ගියේ CECB ආයතනයට අනුබද්ධිත CESL ආයතනයේ පෙරමුසු නිෂ්පාදානා ගාරයක් එකලස් කරන කාලෙක. මේක අපිට එවලා තිබ්බේ චීනෙන් හින්දා චීන්නු 4 දෙනෙක් ඒ වෙද්දී මේකේ වැඩ කර කර හිටියා. ඒ එක්කම තමයි වාහන වල බර කරන්න සේතු තරාදියක් (weigh bridge) ඉදිකරන්න පටන් ගත්තේ.

සේතු පාලම

චීන ජාතිකයා

       මේකේ වැඩට අලුත් චීනෙක් ගෙන්නුවා. ඇග පත ලොකුවට තිබ්බට හරිම අහිංසකයෙක්. අනිත් චීන්නු ලංකාවේ ටික කාලයක් ඉදලා අපේ අය ගැන හොදට දැන ගත්ත එවුන්. මේ වෙද්දී ලෝකේ කාලා වතුර බීලා ඉන්න විදියට ඉන්නේ. ඒත් මුලින්ම ලංකාවට ගොඩ බැහැපු මේ අලුත් චීනා -අර කතාවට කියන්නේ කොන්ඩේ බැදපු චීනා වගේ කියලා- මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නැහැ. අඩු ගානේ ඉංග්‍රීසි වත් හරියට බෑ. මමත් නිකම් වැඩ කරුවා වගේ මුලින්ම කඩුව වන වනා ඉස්සරහට ගියා. ඒකට කොල්ලා බයවෙලා මිනිහගේ භාෂා පරිවර්තකට කෝල් එකක් අරන් දුන්නා මම කියන්නේ මොකක්ද කියලා අහගන්න. එදා ඉදලා දිගටම එයා මාර්ගයෙන් තමයි සන්නිවේදනය කරන්නේ. 

            මේ අය වෙනුවෙන් අපිට විශාල වියදමක් දරන්න උණා. නැවතිලා හිටියේ CECB එකට අයිති රන්දෙණිගල සංචාරක නිකේතනයක. උදේ හවස එක්කගෙන යන්නයි ඇරලවන්නයි වාහනයක් යවන්න ඕනේ. ඒ වගේම මුන් ටික දාගෙන මහියංගණයට ගිහින් සතියකට සැරයක් බඩු ගන්න ඕනේ. ගන්නෙත් ආයේ එසේ මෙසේ කෑම නෙවේ. සුපිරිම බඩු. ඒ මදිවට සිගරට්, එකක් නිවෙන කොට එකක් පත්තු කරනවා. මේ සිගරට් නම් උන්ගේ සමාගමෙන් උන්ට දෙනවා ද කොහේද. මොකද ලංකාවේ සිගරට් දුමේ තියන ගතිය නෙවේ එකේ තිබ්බේ. මට කොහොමත් සිගරට් ගඳ දිරවන්නේ නෑ. ඒ උණත් එකේ අප්පිරියා ගතියක් නෑ. ඒ උනාට චීන්නු බොන සිගරට් වලින් ආවේ මහා එපා කරපු ගඳක්.

               මේ කියන්න යන සිද්ධිය උනේ හැන්දෑවක. ඒ වෙද්දී අනිත් චීන්නු ගිහිල්ලා. අලුත් එකා විතරයි ඉතුරු වෙලා හිටියේ. දවසේ වැඩ ඉවර කරලා කට්ටිය යන්න ලැස්ති වෙන වෙලාව. අපේ සයිට් එකේ වාහන තුනක් තිබබා. එකක් සයිට් ඉන්ජිනියර් ට දීලා තිබ්බ කාර් එක. අනික මහවැලි යුගයේ භාවිතා කරපු 31 අංකෙ තියන ජීප් එකක්. අනික අලුත්ම් කෘ කැබ් එකක්. 

               කොහොමත් චීනා එක්කරගෙන යන්නේ ඒ කෘ කැබ් එකේ. අපි අනිත් වැඩ ටික ඉවර කරලා එනකල් චීනා කැබ් එකට වෙලා වාඩි වෙලා හිටියේ. මමත් ඒ පැත්තට යන්න කියලා එලියට බැස්සා. එතකොට අපි මොකද පරක්කු කියලා බලන්න චීනා වාහනෙන් එලියට බැහලා. ඒ එක්කම තමයි 'සරාස්ස්ස්' ගාලා සද්දයක් ඇහුනේ. දඩාර ගහක් මුලින්ම කඩන් වැටිලා කැබ් එකට -මට ගහේ නම මතක නෑ. කොළ දැක්කට අදුනා ගන්නත් අමාරුයි දැන්නම්-

       මම හිතුවේ චීනා ඉවරයි කියලා. මොකද හරියටම කැබ් එක උඩට ගහ වැටුණේ. සේරම දුවලා ගිහින් බැලුවා. දෙවි පිහිටෙන් කිසිම කරදයක් වෙලා නෑ. ගහ වැටෙද්දීම මිනිහා ඇතුලට පැනලා නැමිලා. බැරිවෙලාවත් එතනම හිටියනම්, නැත්නම් එලියට පනින්න හැදුවා නම් එහෙමත් නැතිනම් ඇතුලට පැනලා නැමුණේ නැතිනම් මේක වෙනස් විදියක කතාවක් වෙන්නේ.

   කොල්ලා කොහොමහරි නොසෑහෙන්න බය වෙලා. අපි හිත හදලා යාන්තමට පිටත් කලා. කෘ කැබ් එක හානියට පත් වුණ එක ගැන වාර්තාවක් ලියන්න ඡායා රුප ටිකක් ගත්තා. ඒ හින්දා මේ කතාවට අදාළ සිද්දිය මතක තියා ගන්න පුළුවන් උණා.

මහියංගණයේ පුහුණුවට ගිය හැටි

           කරන්නම් කියලා පටන් ගත්තට ඇදගෙන යද්දී තමයි තේරෙන්නේ මේකත් හිතන තරම් ලේසි දෙයක් නෙවේ කියලා. වෙන හැමදේකටම වෙලාවක් තිබ්බට මේක ලියන්න පටන් ගද්දි තමයි හැම දෙයක්ම මතක් වෙන්නේ. ඉතිං එතකොට මේක නවත්තලා යන්න හිතෙනවා ඒ වැඩ වලට. ඒත් අත අරින්න නම් හිතක් නෑ. කොහොම හරි ඇදගෙන යන්න තමයි බලන්නේ.

            අපි කොහොමත් කැම්පස් එක ඇතුලටම වෙලා ඉන්න අයනේ. ඉතිං ඒ අත් දැකීමෙන් මිදිලා මුලින්ම රටේ ලෝකෙට කල එළි බහින අවස්තාව තමයි ආයතනික පුහුණුවට යන මාස 6 කාලය. මෙච්චරක් කල් පොතෙන් ඉගෙන ගන්න දේවල් කොහොමද ඇත්ත ජීවිතයේදී යොදා ගන්නේ කියන එක එකේ දි ඉගෙන ගන්න ලැබෙනවා කියලා තමයි කියන්නේ. ( වැරදිලා වත් ඉගෙන ගත්ත කිසිම දෙයක් පුහුණු වන කාලය ඇතුලෙදි හම්බුණේ නැති එක වෙනම කතාවක්. )
             එහෙම පුහුණු වන අපි (පොඩි කාලේ මට මතකයි අපේ අම්මා ගාව තිබබා ඉංග්‍රීසි පොතක්. එකේ නම පුහුණු වන වෘක්කයෝ කියලා. මට ඕක කියවෙන්නෙම පුහුණු වන වෘකයෝ කියලා. මට හරියටම මතක නෑ ඒක වෘක්කයෝ කියන වචනයමද කියලා. කොහොමත් ඒ ළගින් යන එකක්) වැටුණේ බදුල්ලට. අනිත් අය කොළඹ අවට වැටෙද්දී අපි විතරක් වැටුණේ ගෙදරින් ගොඩක් ඈතට. ඒක උනේ මොකද කියලා දවසක වෙනම කියන්න ඕනේ කතාවක්.
            බදුල්ලට කිව්වට එතනින් සතියකට පස්සේ මම දැම්මා මහියංගණේ පෙර මුසු නිෂ්පාදනාගාරයක් හදන තැනකට. මම හිතන්නේ මගේ ජිවිතයේ ලබපු සතුටුම කාලයක් තමයි ඒ කාලය. හිටියේ මාස දෙකක් වගේ පොඩි කාලයක් උණාට ඒ ටික කාලයට ලබපු අත්දැකීම් නම් කියලා ඉවර කරන්න බෑ.

           අලි ගහනවා කියලා අහලා තිබබා මිසක් ඒ සිද්දිය අත්විදින්න ඇත්තටම හම්බෙයි කියලා නිකමටවත් හිතලා තිබ්බේ නෑ. මාපාකඩ වැව කියන හරියේ තමයි අපි නතර වෙලා හිටියේ. එතන ඉදන් සයිට් එකට තියනවා කිලෝ මීටර් 4 ක් විතර. මාපාකඩ හන්දිය හරියේ ටිකක් ජනාවාස වෙලා තිබබ්ට ඉතුරු සේරම මයිල, කෝන් ගස් පිරිච්ච, ඒත් එක්කම කටු පදුරු හැදිලා තිබ්බ කැලේ. ඒ හරියේ අලි ඉන්නවා කියන එක පුදුමයක් නෙවේ. මම හිතන්නේ රන්දෙණිගල, රන්ටැඹේ රක්ෂිත වල ඉන්න අලි වෙන්න ඕනේ ඒ පැත්තට එලි බහින්නේ.
          රෑට රැහැයියෝ කෑ ගහනවා ඇහිලා තිබ්බට දවල්ටත් උන්ගේ සද්දේ ඇහෙනවා කියන එක මුලින්ම තේරුණේ එහෙ ඉද්දී. සයිට් එක වට කරලා තිබ්බ කැලේ ගහක් ගහක් ගානේ උන් වහලා ඉදගෙන කෑ ගහනවා. (කෑ ගහනවා කිව්වේ කට වහරේ කියන හින්දා) ඒක ඇහුනාම දවල්ට උණත් මොකක්දෝ හැගීමක් දැනෙනවා.
             ඕනෑම වැඩ පොලක ආරක්ෂාවට මුර කාරයෙක් දෙන්නෙක් දානවා වගේම අපේ සයිට් එකෙත් දාලා හිටියා එහෙම දෙන්නෙක්. කොහොමත් වැඩ පලේ සේරම අය කලින් ඉදන් ඉන්න නිලධාරීන්ට වඩා අපිත් එක්ක එකතුයි. ඒ අපි පොඩ්ඩ වැරදුනත් ඇගට කඩා පනින්නේ නැතුවා වගේම වැඩක් කරද්දී පස්සෙන් පන්නන්නේ නෑ. ඒ වගේම අපි වගේ හය හතරක් නොදන්න කිරි සප්පයෝ - සී දේවි මහත්තයන් ලා ( මට කියපු ඒවා තමයි) ගැන කැක්කුමක් ඒ පපුවල තිබ්බ ද මන්දා.
        "මේකට කියන්නේ මහත්තයෝ අලි කදුර. රෑ රාත්‍රියේ උන් ගමන් යන්නේ මේ ඉසව්වෙන්. මේක අටවපු දවසේ ඉදන් උන්ට යන එන එක අවහිරයි. ඉතිං මේ ඉසව්වේ කරක් ගහලා යනවා හැම දාම. තාම මොකක්වත් කෙරුවේ නම් නෑ. අපි උණත් රෑට දැක්කම මඟ ඇරලා යනවා මිසක් සද්දයක් වත් දාන්න යන්නේ නෑ"
        ඒ සැන්දෑවේ රාජකාරි වැඩට පැමිණි පියසේන, TO විසින් දවල් වරුවේ වැඩ කරපු කට්ටියගේ කාඩ් එක අත්සන් කරන ගමන් කියපු කතාවක්. අපේ තාත්තලා වගේ අයට නම කියලා කතා කරන්න සිද්ද උණු එක පුහුණුව පටන් ගත්ත කාලයේ අසීරු වැඩක් උණත්, එසේ කල යුතු බවට තදින්ම බල කර සිටිය නිසා හැමෝටම නම කියලා කතා කරන්න සිද්ද උනා.

         
 අලියෙක් බලා ගන්න කොයිතරම් ආසාවෙන් හිටියත් ඒක සාර්ථක කර ගැනීමට මට එහි සිටි මාස දෙකක කාලය තුල නොහැකි විය. ආසන්න අත්දැකීම් කිහිපයක් ලැබුණත් දෑසින් දැක ගැනීමට නොලැබීම අවාසනවක් සේ සලකමි.  ටික දිනකට පසු රාත්‍රී කාලයේ වැඩ ආරම්භ කිරීමෙන් පසුවද එය ඉෂ්ට නොවීම ඉතා කනගාටු දායකය.