අපි නොදන්න කැම්පස්

"අහිමි කල භාෂා ප්‍රවීණතා දීමනාව වහා ලබා දෙනු" 

හරියට අපි අයින් කරපු එකක් වගේනේ. අනධ්‍යන එවුන්ට අලවන්න තැන් නැතිව වගේද කැන්ටින් එකේ අලවලා තියන්නේ. ඇඩ්මින් එකෙන් තියා අපේ එකෙක්වත් එනවා කියලාද මේකට කන්න. එක අතකින් උන් කියලාත් දරු පවුල් කාරයෝ. වෙන මොනවා කියලා කරන්නද?පාඩුවේ පෝස්ටරයක් ගහලා ඉන්නවා මිසක්. ඒත් ඉතිං අපි වගේ තවත් අසරණයෙක් තමා මේක කියවන්නේ. 

අසරණයි කියද්දී මතක් උණේ. බඩේ ඉන්න අහිංසකයා. උදේට පාන්පිටි ගුලියක් ගිලලා ලෙක්චර් ගියා. දැන් ඉතිං බඩගිනියි. අදත් තණකොලයි, පරිප්පුයි, කුණු මාළුයි. ශික් උදේ ඉතිරි වෙච්ච පොල් සම්බෝලේ තිබ්බත් මීට වඩා හොදයි. පොඩ්ඩක් ඩයි දාලා පාට කරලා තිබ්බාට පිරියක් ඇතුව කන්න පුලුවන්. එපාම කරපු දේ මේ වෙලාවට පෝලිමේ ඉන්න එක. පැය කාලක් විතර මේකට යනවා වේලාවකට. එතකොට ඉතිං ......

අම්මට සිරි කිව්වලු. අර කවුද බොලේ අර. ඉඟ සුඟ ගත හැකි මිටින, රියසක වැනි පුළුලු කුළ. තව මොනවාද මන්දා පැරණි කවියා කිව්වට මේ විදියේ කෙනෙක් දිහා බලාගෙන කිව්වා  වෙන්න නම් බෑ. මොකද එච්චර ලොකු අවුලක් නෑ මෙයාගේ නම්. අඩුත් නැතුව වැඩත් නැතුව හරි ගානට. අපෙත් ඉතිං කල දවස හරි නොවැ. තව ටික දවසකින් මේකෙන් එලියට යනවා. තව ඔහේ ජොබ් කට්ටක් හම්බුනාමත් ඉතින් අඩුවකට තියෙන්නේ කසාදයක් විතරයි නොවැ. අපුරු කෙලි පොඩ්ඩ. හරිම පින් පාට.....

ඉදකින්වත් අපුරු කියලා කට ගන්න හම්බුණේ නෑ, මොකාද අර කඩා පාත් උණ ගොරහැඩි වලහා. අපි ඉතිං පුවක් ගහකට නැගගත් දෙබලක්. හොඳ ඇපල් ගෙඩියක් කෑවොත් කන්නේ ඉතිං පණුවෙක්.

අපිට ඔහේ තැලිච්ච පොඩි වෙච්ච ඒවා. ඔය කිව්වට පහු ගිය කාලේ එහෙම එකක් වත් සෙට් උණේ නැති එක ඇත්ත උණත් කොල්ලා හැන්ඩියා. එහා ඇදේ එකාගේ ඩෙක්ස් දෙක දාලා ඩෙනිම ගහලා බැස්සම කොහොමද ආ. යන්න ඕනේ අද හෙට කොන්ඩේ ටිකක් ලයින් එක ගහගන්න. මනෝ පාරත් එකක්ම පෝලිමේ ඉස්සරහටම ඇවිත්.

"අයියේ ෆුල් එකක්"

ෆුල් එකක් ගත්තාට කන්න බෑ. කටවල් දෙකෙන් කෑම එක අප්පිරියා වෙනවා. ඊට පස්සේ බඩගිනි නෑ. ගත්තාට අපරාදේ හින්දා කනවා මිසක්. කොන්ෆියුසස් තුමාද මන්දා කියලා තියනවා ලු මිනිහෙක් උණාම පොතක් ලියන්න ඕනේ, පුතෙක් හදන්න ඕනේ. තව ගහක් හදන්න ඕනේ. ඒත් අපේ එවුන් ඕක කියන්නේ කැම්පස් ආවා නම් ඇතුලෙන් කෑල්ලක් දා ගන්න ඕනේ, අඩුවක් කන්න ඕනේ. එතකොට සබ්ජෙක්ට් එකකට ඇණයක් ගන්න ඕනේ කියලා. අපරාදේ මේක කියලා තියන්නේ මොරටුවේ එකෙක් නෙවෙයි. මොකද මේක ඇතුලේ 8 ට 1 අනුපාතය තියෙද්දී ඇතුලෙන් කෙල්ලක් දාගන්න පුළුවන් යැ. ඇණයක් ගන්නවා කියන එක නම් මහා ලොකු දෙයක් නෑ. ඒක ප්ලස් එකක් ගන්නවා කියන එකද මන්දා මුන් මාරු කරගෙන ඉන්නේ. ඊලඟට ඉතිං අඩුවක් කන එක. කෑම එක රහට තියෙද්දී නම් ඉතිං අඩුවක් කන එක මහා ලොකු දෙයක් නෙවේ උණාට මේ වගේ කෑම එකක් කන කොටනම් ඒක ඇත්තටම අභියෝගයක්. මනෝ පාරක් දාදා කද්දී හොදම දේ වෙලාව යනවා දැනෙන්නේ නෑ. කන්න බැරි බත් එක උණත් බඩට යනවා.

ඒ පාර ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක්. අපිට කොහෙන්ද ඉතිං බූල් බල්ලෝ. එව්වොත් එක්කෝ මොබිටෙල් එකෙන්. නැතිනම් අපේ බැජ් රෙපා. ආයේ මොනවාද 

"Today Evening lecture was canceled" 

ඔන්න මේවා තමයි ඉතිං සුභ ආරංචි. රූම් එකට ගිහිල්ලා දෙයියනේ කියලා රෙදි ටික හෝදලා දාන්න ඕනේ. මේ ඩෙනිම ට නම් වැඩිය කල් නෑ. තාම සති දෙකයි. ඒත් ඉතිං වෙලාවක් අහු උන ගමන් හේදුවේ නැති නම් ආයේ කවදා හෝදන්න වෙයිද දන්නේ නෑ.

තව මැසේජ් එකක්.

"අඩෝ යමන් මැච් එකක් ගහන්න" 

ඔය ඒ පාර අපේ එවුන්ට පිස්සු. ගහපන්කෝ මේ අව්වේ ක්‍රිකට්. රෙදි ටික හෝදලා දාලා නාගෙන එහෙම පැයක් දෙකක් පොඩි ඇලට් එකක් ගහනවා කියන්නේ ඉතිං ආයේ වැඩක් නෑ. මුන්ට ඒකෙ ආතල් එක තේරෙන්නේ නැති හැටි. 

"මට බෑ බන් අද. ඇඟට හරි නෑ. උඹලා ගහපල්ලා"

ප/ලි

අයින් වෙන්න ලං උණාම මේ විදියේ මතක කොහේ හරි ලියන්න හිතෙනවා. බහුතරයක් කැම්පස් කොල්ලෙක්ගේ ජිවිතේ මේ විදියට තමයි ගෙවෙන්නේ. මේ ඒකෙන් අංශු මාත්‍රයක්. ඒ ජිවිතේට සඳහටම සමුදෙන්න කලින් ලියලා දැම්මා.

වංගුවෙන් එහා

And there was always the bend in the road!

ඔව් පාරක් දිගේ යනකොට ගොඩාක් වෙලාවට ඉස්සරහින් වංගුවක් හම්බෙන්න පුළුවන්. එතනින් එහාට පාරේ තියෙන්නේ මොනවාද කියලා දැන්ම කියන්න බෑ. ගිහිල්ලාම බලන්න වෙනවා. අපි කැමති උණත් අකැමති උණත් වංගුවක තියන අපුර්වත්වය ඒකයි. දුරක ඉදන් මොන විදියට හිතුවත් එතනින් එහාට තියෙන්නේ මොනවාද කියලා දැනගන්න යන්නම වෙනවා.

මේ ලස්සන වාක්‍යය, ඒ කියන්නේ ඔය උඩින්ම ලියලා තියන එක මම කියෙව්වේ ලුසී මෝඩ් මොන්ටිගෝමරි ලේඛිකාවගේ "Anne of the Green Gables" කියන පොතෙන්. ප්‍රේමසිරි මාහිංගොඩ ශුරින් පරිවර්තනය කරපු අරඹේ ගෙදර ඈන් පොත මේ වෙද්දී දහපාරකට වඩා කියවලා ඇති. ඒත් හැමදාම මෙතනදී මම ත් ඈන් එක්ක නතරවෙලා බලනවා වංගුවෙන් එහා මොනවාද තියන්නේ කියලා.
අපි හැමෝටම එහෙමයි. එකම විදියට ගිය ගමන වෙනස් වෙන තැනක් එනවා. අපි දන්නේ මෙතනින් එහාට වෙනස් වෙනවා කියලා විතරයි. ඒත් ඒ කොහොමද කියලා දන්නේ නෑ. ඇත්තටම එකම විදියට ගෙවෙන ජීවිතය පොඩ්ඩක් හරි වෙනස් වෙන්න මේ විදියට වංගුවක් තියෙන්න ඕනේ.
අවුරුදු හතර හමාරක් පුරා එකම විදියට ඇවිදගෙන ගිය පාරේ ඉස්සරින් වංගුවක් තියනවා. එතනින් එහාට මොනවා වෙයිද දන්නේ නෑ. හැබයි මේ ගිය ගමන ට වෙනස් වෙයි කියලා නම් හොඳටම දන්නවා. මේ යන්නේ කැම්පස් ජිවිතයේ දේශන වලට යන අවසාන සතිය. මෙතනින් එහාට ආයේ දේශන ශාලාවක ඉදලා ඉගෙන ගන්න වෙන්නේ නැතිවෙයි. මුල්ලක් අල්ලාගෙන හොඳට නිදා ගන්න, ළඟ ඉන්න එකාත් එක්ක පච හෑල්ලක් කියවන්න, මෙලෝ දෙයක් තේරෙන්නේ නැති ලෙක්චර් එක දිහා කට ඇරගෙන බලන් ඉන්න ආයේ වෙන්නේ නෑ. ඒක ඉවරටෙම ඉවරයි. ඊලඟට තියන්නේ අවසන් විභාගේ ඉවරවෙලා වෙනමම ලෝකයකට පිය නගන්න. ඒකයි මම කිව්වේ මෙතනින් එහාට පාරේ තියෙන්නේ වංගුවක් කියලා. පහුකරගෙන ආපු කොටස නැතුව යන එක දුකයි උණත් ඉස්සරහට යන්න නම් වංගුවෙන් එහාට යන්න වෙනවා. සමහරක් විට වංගුවෙන් එහා තවත් ලස්සන ඇති. කවුද දන්නේ? ගිහිල්ලාම බලන්න වෙනවා.

මාෆියාවරුන් පසුපස

කෑලි කපන ගණ අඳුර මැදින් නිහඩවම ඇවිද යන තිදෙනෙකි. අඩි හයකට වඩා මඳක් උස නායකයා යැයි කීව හැකි කාල වර්ණ තැනැත්තා තම සගයන් දෙදෙනා දෙස බලා හිස සෙලෙව්වේය. ප්‍රමාණයෙන් අනෙක් දෙදෙනාටම වඩා කෙසඟ පුද්ගලයා වචනයෙන් නොකියවුණු දෙය තහවුරු කරගන්නා අටියෙන් විමසිලි බැල්මක් හෙළුවේය. ගණ රැවුලකින් මුහුණ වසා ගත් තෙවැන්නා කල්පනාකාරීව හිස සොලවන ලදී. මෙතෙක් වේලාවක් සඳ ආවරණය කර තිබු වළාකුල මඳක් ඉවත් වීමෙන් වැටුන එළියෙන් තිදෙනා අතම කළු පැහැති කිසිවක් තිබෙන බවට ඡායා මාත්‍රයක් සැඟවී සිට බලන්නෙකුට පැහැදිලිවම දිස් වීමට ඉඩ ඇත. එසේම පෙර කී තිදෙනා නතර වී ඇත්තේ සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයේ ගෙයක් අසල බව ද ඔහුට නොපෙනී යාමට හේතුවක් නොමැත. නැවතත් වලාකුලක් විසින් සඳ ආවරණය කරන ලද්දේ අඳුර ලඟා කරවමිනි. රැහැයි නාදය අභිබවා එක්වරම....

===============================================

"ක්ලෑන්ග් ක්ලෑන්ග් ශ්ඩ්ට්" 

වෙඩි හඩක්. පිස්තෝලයකින් තැබු හඩක්. නින්දට යාමට සුදානම් ව සිටි වෛද්‍යාවරයා විමතියෙන් යුතුව සවන් දෙන ලදී. හදීස්සියේම ඇති වූ ආවේගයෙන් සීතලට අදින කබාය ඇඳ හැමවිටම සුදානම්ව ඇති උපකරණ පෙට්ටිය රැගෙන එලියට බසින ලද්දේ අරමුණකින් තොරවය. එහෙත් තවත් අසරණයෙක් හෙට දින හිරු නොදකින බවට සිතේ ඇති වූ ආවේගය මත ඔහු පය ඉක්මන් කළේය.

===============================================

වෙඩි හඩ නිසා විමසිලි වුයේ වෛද්‍යවරයා පමණක් නොවන ලෙසකි. ගමේ ආරක්ෂාව භාරව සිටින පොලිස් නිලධාරියාද ඒ දෙසට දිව ගියේ ඒ සැනින්මය. නමුත් ප්‍රමාද වැඩිය. මෙයට වගකිවයුතු කිසිවෙකුගේ සලකුණක් හෝ ඉතිරිව නොමැත. "මාෆියා වරු" හේ තමාටම මුමුණා ගත් අතර මොහොතක විරාමයකින් පසු වේගවත් ගමනකින් කිසිවෙකුගේ නිවස කරා ලඟා විය. "දොර අරිනවා, මේ පොලීසියෙන්....."

===============================================

මේ කිසිවක් නොදන්න ගමේ අනිත් අය පසුදා උදෑසන අවදි වුයේ අනෙකුත් ඕනෑම දවසක් පරිදිමය. එහෙත් ටික වෙලාවකින් ගම හරහා පියඹා ගිය පුවතක් නිසා සියල්ලෝම භීතියෙන් කැළඹී ගියහ. "මාෆියා වරු ඉන්නවා අපි අතරෙම හැංගිලා. කාවද විශ්වාස කරන්න පුළුවන් මීට පස්සේ.....". 

===============================================

එකතු වෙන ගම් වැසියන් මාෆියා වරු සොයා එල්ලා මරාදමයිද? එසේත් නොමැති නම් ඔවුන් අතරම සැඟව සිටින මාෆියා වරු වෙනත් අහිංසකයෙකු එල්ලා මරණයිද? පොලිස් නිලධාරියා කෙසේ හෝ මෙම අභිරහස විසදා ගනියි ද?

===============================================

===============================================

මෙය චිත්‍ර පටියකින් ගත්ත කොටසක් නම් නෙවේ ඔන්න. ඒ වගේම පොතකින් උපුටා ගත්ත එකකුත් නෙවේ. මේක මේ ක්‍රීඩාවක්.
"ආ හරි හරි පරිගණක සජීවිකරණ ක්‍රීඩාවක් නේද"
"නෑ නෑ මේක මේ, මල ගෙදරක එලි වෙනකල් නිදි මරද්දී කාලේ ගත කරන්න කියාපු සෙල්ලම"
"මොකාක්.....?"

වැරදි කෙළවරෙන් පටන් ගත්තාද මන්දා? එහෙම කෙරුවේ පොඩ්ඩක් අගය වැඩි කරන්න. මේ දවස් වල හොස්ටල් එකේ කොල්ලෝ සෙට් එක එකතු වෙලා පාන්දර 2,3 වෙනකල් කරන්නේ මේ සෙල්ලම තමයි. කොහොමත් ඉතිං හොස්ටල් එකේ එක තට්ටුවක අනිවාර්යෙන්ම කාඩ් ෆැක් එකක් තියනවාමනේ. ගොඩාක් වෙලාවට කරන්නේ "කිට්ස්" බලන එක. කට්ටිය නම් කියන්නේ ඒක මොරටුවේම නිෂ්පාදනයක් කියලා. ඇත්තද දන්නේ නම් නෑ. මීට අමතරව හිඟන්නා, 304, පෝකර් වගේ ඒවාත් ඉතිං නැගලා යනවා. ඒත් ඔය සේරම පරදවලා මේ දවස් වල මේ "මාෆියා" කියන සෙල්ලම ගොඩාක් ජනප්‍රියයි.

කොච්චර මේකට ආසා උනාද කියනවා නම් ටිකක් හොයල බැලුවා මේකේ ඉතිහාසය. මේක අයිති වෙන්නේ "Party Games" කියන වර්ගයට. ඒ කියන්නේ ගොඩාක් කට්ටිය එකතු උනාම කරන්න පුළුවන් අවම පහසුකම් ටිකක් උවමනා වෙන ක්‍රීඩා වර්ග. මේකට නම් ඕනේ කාඩ් ෆැක් එකක් විතරයි. ඒකත් කට්ටියගේ චරිත බෙදා ගන්න. ලංකාවේ අපි පාර්ටි වල සෙල්ලම් කරන්නේ නැති උණාට - හරි හරි වෙන වෙන සෙල්ලම් කරනවා තමයි. ඒත් දෙකක් දා ගත්තාට පස්සේ ආයේ සිහියක් නෑනේ - ඕන තරම් මල ගෙවල්, දානේ ගෙවල් තියනවනේ. එතකොට දහයක් දොලහක් හොයා ගන්න අමාරු නෑ. කඩදාසි කුට්ටම ඉතිං ඒවාගේ අනිවාර්යෙන්ම තියනවනේ.

ආයේ මේවා ගහන්න ඕනේ නෑ මල ගෙදරක

ඇත්තටම මේක තර්කය මත පදනම් වුණු ක්‍රීඩාවක්. අවම වශයෙන් 8-9 ක් වත් ඕනේ සාර්ථකව කරන්න නම්. මේ සෙල්ලමේ චරිත වර්ග දෙගොල්ලක් ඉන්නවා. ඒ අය ගැන තමයි මුලින්ම කිව්වේ. එක කොටසක් තමයි මාෆියා වරු. මෙයාලා රෑට එකතු වෙලා ගමේ ඉන්න අනිත් එක්කෙනෙක්ව මරනවා. පහුවෙනිදා උදේට ඉන්නවා හොඳ මිනිස්සු වගේ පාඩුවේ. එතකොට වෛද්‍යවරයාට පුළුවන් වෙඩි වැදුණු කෙනා හොඳ කරන්න. ඒ වගේම පොලිස් නිලධාරියාට පුළුවන් සැක කරන කෙනෙක් ව ප්‍රශ්න කරන්න එයා වැරදි කරුද නැද්ද කියලා බලන්න. එතකොට දවල් කාලේදී පුලුවන් සේර්ටම එකතු වෙලා සැක කරන කෙනෙක්ව එල්ලා මරන්න. ඉතිං මේ වෙලාවේ අහිංසක කෙනෙක් අහුවෙන්නත් පුළුවන්. අනිත් එක තමයි මේ දේවල් මෙහෙයවන්න වෙනම තව කෙනෙක් ඉන්න ඕනේ. මම දන්නවා මෙහෙම කිව්වාට පොඩ්ඩක් තේරෙනවා අඩුයි කියලා. මොකද ළඟ තියා ගෙන අතක් සෙල්ලම් කරපුවාම තමයි හොදටම ඇඟට යන්නේ. හැබයි මෙතනින් ගියොත් පොදු ආකෘතියක් යටතේ කරුණු දැන ගන්නත් පුළුවන්. කැමති විදියට මේ නීති රීති වෙනස් කරන්න උණත් පුළුවන්.

කැමති කැමති චරිත දාගන්න පුළුවන්

උදාහරණයක් විදියට මාෆියා වරු වෙන්නම ඕනේ නෑ. අර වෘක මිනිස්සු (werewolf) එහෙමත් නැතිනම් පිල්ලු (zombie), FBI Agent ලා වගේම යක්කු වගේ චරිතත් මේකට ගන්න පුළුවන්. ඕනේම නම් ආයතනයක ලොක්කට පන්දම් අල්ලන එවුන් කියලා හරි මේ දුෂ්ටයෝ නම් කරගන්න පුලුවන්. ඒ ඒ කතාව අනුව ඉන්න අය පවා වෙනස් කරන්න පුළුවන්. ඒ විදියට මේ ක්‍රීඩාව දැනට ගොඩාක් ජනප්‍රිය වෙලා තියනවා ආකාර විශාල ප්‍රමානයකින්. රුසියන් ක්‍රමය, ෂර්ලොක් හෝම්ස් වගේ ගොඩාක් නම් වලින් මේ එක එක ආකාර ප්‍රසිද්ධ වෙලා තියනවා. එකම වෙනස කතාව සහ චරිත වෙනස් වෙන එක විතරයි.

ලොකු පොඩි හැම දෙනාටම'

මේක කියවපු ගොඩක් අයට හිතෙනවා ඇති මේක මහා විකාරයක් නේ. මේ වගේ ලිපියක් දැම්මේ ඇයි කියලා. ඔන්න දැන් ඒක ගැන කියන්න යන්නේ.

1. මේක ගොඩාක් තර්කය මත පදනම් උණු ක්‍රීඩාවක් හින්දා තාර්කික හැකියාව දියුණු වෙන්න අපුරු ක්‍රීඩාවක්. ඊට අමතරව තැනට සුදුසු නුවණ, කෙනෙක් කියන දෙයක් ගෙඩිය පිටින් පිළිගන්නේ නැති වෙන්න වගේ හැම දේකටම මේක හොදයි.
2. මේක මුලින්ම රුසියාවේ මොස්කව් රාජ්‍ය සරසවියේ මනෝවෛද්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවේ දිමිත්‍රි දේවිදොෆ් කියන කෙනා 1986 දී නිර්මාණය කරලා තියෙන්නේ පර්යේෂණයක් (Research) විදියට. මේ දවස් වල අපිත් කට්ට කාගෙන මේ විදියේ පර්යේෂන කරන හින්දා පර්යේෂණයක් විදියට මේකේ තියන වෙනස ගොඩාක් දැනුණා. අනික මේක ලෝකය පුරා ජනප්‍රිය වෙලා තියනවා හරි ඉක්මනට. ඒ හින්දා මේක අගය කලයුතු දෙයක්.
3. අනිත් එක තමයි මේ සෙල්ලම කරද්දී එකේ තියන වින්දනය හින්දාම අනිත් අයත් එක්කත් බෙදා හදාගන්න හිතුණා.

කොච්චර මේකට ඇබ්බැහි වෙලාද කියනවා නම් යාලුවෝ එක්ක විතරක් නෙවේ දැන් අන්තර් ජාලයේ පවා මේක ක්‍රීඩා කරන්න පෙළඹිලා. හැබයි ඒක නව්ත්තාගන්න බැරි තරමට වැඩි වෙන්න පුළුවන් හින්දා වැඩිය අනුමත කරන්නේ නම් නෑ. පොඩ්ඩක් සංකීර්ණ උණාට මුලික දේවල් වෙනස් වෙන්නේ නෑ. කැමති කෙනෙකුට ඕනේ නම් මෙතනින් යන්න පුළුවන්.

ආයේ මළගෙදරක රෑ එළිවෙනකල් ඉන්න උණොත් එහෙම මේක අත්හදා බලන්න. එළිවෙනවා දැනෙන්නේ නෑ කියන එක සහතික වෙනවා. හැබයි හරියට දැනගෙන ඉන්නත් වෙයි ඒකට.

අමතක වෙන එක ලෙඩක්ද?

අපි ඉතිං කැම්පස් හොස්ටල් එකේ ඉද්දි වගේ වගක් නැතුව දොරවල් ඇරලා දාලා තමයි ඉන්නේ. රෑට නිදා ගන්න යද්දී උණත් දොරක් වහන්නේ නෑ ලේසියකට. ඒත් මේ ටික දවසක ඉදන් හොරකම් කිහිපයක් සිද්ධ වෙන්න ගත්තා ළඟ පාත කාමර වල. පර්ස් වල තිබ්බ සල්ලි තමයි අරන් ගිහින් තිබ්බේ. ඒ මදිවට කැන්ටින් එකේ තිබ්බ ටීවී එකත් ජනවාරි පළවෙනිදා ලබන වෙලාවට ද කොහෙද එකෙක් උස්සලා. ඒ හින්දම රෑට නිදා ගන්න කලින් දොරවල් වහගෙන නිදා ගන්න ඕනේ කියන තැනට කාමරේ ඉන්න සේරම ටික කතා උණා. බ්ලොග් එක පැත්තේ රවුමක් දාලා, ෆිල්ම් එකක් දෙකක් බලලා නිදා ගද්දි මහා රෑ දෙක විතර වෙන හින්දා යකාට තමයි හැමදාම දොර වහන වැඩේ භාර වෙන්නේ. දැන් මේ කියන්න හදන්නේ ඒ වැඩේ භාර දුන්නට පස්සේ සිද්ධ වුණු දෙයක් ගැන.

වැඩ සේරම ඉවර කරලා දොර එහෙම වහලා දාලා ඇවිත් ඇඳට නැගලා දැල දා ගත්තාට පස්සේ ඔන්න හිතෙනවා අඩේ මම දොර වැහුවා ද කියලා. කිව්වාට විශ්වාස කරන්න මේක ආයේ නවත්තන්නම බෑ. ඉතිං ආපහු බැහලා - මම ඉන්නේ අර තට්ටු ඇදන් දෙකක උඩ ඇදේ - ගිහින් බලනවා දොර වහලා ද කියලා. මේක දවසක් දෙකක් විතරක් නෙවේ කිහිප සැරයක්ම උණා. ඒ අස්සේ ම තමයි දවස් දෙක තුනක් යතුර කාමරේ අමතක වෙලා ආවේ - එහෙම අමතක උණු දවසක දීපු වික්‍රමාන්විත වැඩක් ගැන ලියන්නත් හිතේ තියනවා ළඟදීම -  එහෙම දවසට අනිත් උන් දෙන්නගෙන් කවුරු හරි එනකල් ඉන්න වෙනවා දොර ඇරගන්න. ඒ වගේම ආයේ දවසක දෙකක දී පර්ස් එක අමතක කරලා ඇතුළට යනවා. ගේට්ටුව ගාව ඉන්න ආරක්ෂක නිලධාරියෝ මතක් කරපුවාම - ID එක පෙන්නලා යන්න එපාය. එතකොට තමයි දන්නේ පර්ස් එක නෑ කියලා - ඇවිත් අරගෙන යන වෙලාවල් එහෙමත් තියනවා.

මේ හින්දා යකාට පොඩ්ඩක් භය හිතුණා මේක ලෙඩක් ද කියලා. ඒත් අවුරුදු 4ක් තිස්සේ ඉගෙන ගත්ත කිසිම දෙයක් මතක නැති වෙන්න පුළුවන් නම් මේක ඒ හැටි දෙයක් නෙවේ කියලත් යකාට හිතුණා. අනික අන්තර් ජාලයේ හොයලා බැලුවත් මැත්ස් කරපු අසරණ අපි වගේ අයට තේරුම් ගන්න අමාරු විදියට තමයි ඒවා තියෙන්නේ. සෑහෙන්න අමාරු උණා මේක බේරුමක් කරගන්න.
දැන් මට තියන ගැටළුව තමයි මේ විදියට පොඩි පොඩි දේවල් අමතක වෙන එක, දොර වහලාද කියලා බලන එක ලෙඩක් ද නැද්ද කියලා. ඒකට හරියටම ගැලපෙන පිළිතුරක් හොයා ගන්න බැරි උණත්; ආසන්නව සමාන රෝගී තත්ත්වයන් දෙකක් ගැන තොරතුරු හම්බුනා. එකක් තමයි අමතකවනසුළු භාවය (Forgetfulness) කියන එක සහ චිත්ත වික්ෂේප (Dementia) යටතට වර්ගීකරණය වන අල්ශ්යිමර්ගේ රෝගය (Alzheimer’s Disease) කියන රෝගී තත්ත්ව දෙක.

මේකෙන් අමතකවනසුළු භාවය ගොඩාක් වෙලාවට වයසට යෑමත් එක්ක හැදෙන එකක්. අපේ සීයාලා ආච්චිලා වයසට යද්දී සමහරක් දේවල් අමතක වෙන්නේ මේ හේතුව හින්දා කියලා තමයි කියන්නේ. ඒත් අධික ආතතිය, නිරන්තරයෙන් නිදි මැරීම - මේක ඇහුවට පස්සේ නම් ඇඟ සීතල උණා. හැමදාම නිදා ගන්නේ 2 ට විතරනේ - පෝෂණ ඌණතා වගේ වෙනත් හේතු හින්දා ත් මේක හැදෙන්න පුළුවන්. පොඩි පොඩි දේවල් තිබ්බ තැන හොයා ගන්න බැරි වීම, අලුත් දෙයක් ඉගෙන ගන්න ගොඩක් කාලයක් ගැනීම, සමහර වචන අමතක වීම වගේ දේවල් තමයි මේකේ ලක්ෂණ. ඉතිං මේක මහා ලොකු භයානක ලෙඩක් නෙවේ කියලා කියන්නේ. මේක මඟ අරවා ගන්න පුළුවන් පොඩි පොඩි ක්‍රියාමාර්ග වලින්. ලිපියේ විෂයය පථයෙන් (scope) පිට යන හින්දා ඒක ගැන ලියන්නේ නෑ. උනන්දු කාට හරි මෙතනට ගියොත් බලාගන්න පුළුවන්.
අනිත් එක තමයි කලින් කියපු අල්ශයිමර්ගේ රෝගය. ඒක නම් පොඩ්ඩක් දරුණුයි වගේ පේන්නේ. එකම දේ සැරින් සැරේ අහන එක, හොදටම දන්නා කියන තැන් අමතක වෙන එක, සරල උපදෙස් මාලාවක් පිළිපදින්න නොහැකි වීම වගේම තව ගොඩාක් දේවල් මේකට අයිති වෙනවා.

අවසානේට යකාට හැදුණු ලෙඩේ මොකක්ද කියලා දැන ගත්තේ නැති උණත් වෙන ගොඩාක් දේවල් නම් දැන ගත්තා. මේ ක්ෂේත්‍රය ගැන අල්ප මාත්‍ර දැනුමක් වත් නැතුව ලියපු හින්දා අඩු පාඩු තියෙන්න පුළුවන්. දන්න කෙනෙක් ඉන්නවා නම් වැරදිච්චි තැන් තිබ්බොත් කියලා දෙන එක වටිනවා.

සමහර අය නම් කියනවා මොළය චුට්ටක් පොලිෂ් කරලා ගත්තාම කෝකටත් හොදයි කියලා. නෙට් එකේ ඒකට හරියන්න ඕන තරම් පොඩි පොඩි ගේම්ස් තියනවා. ඇත්තද බොරුද කියන එක නම් දන්නේ නෑ. ඒත් කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් දවසකට විනාඩි 5ක් 10ක් මේවගේ එකක නිරත උණාට වරදකුත් නෑ. පහලින් තියන්නේ ගහපු ගමන් ආව ටිකක් විතරයි. තව ඕනේනම් තව තියනවා ගමකට උණත්.
Brain Games, Games for the Brain, Mind Games

සැ.යු.
පින්තූර ගත්ත තැන් බලාගන්න ඒවා උඩ ක්ලික් කරන්න

ආයෙමත් පුංචි කාලේට

මේ මාතෘකාව දැක්කාම ගොඩාක් අයට මතක් වෙන්නේ තමන්ගේ පුංචි කාලේ සෙල්ලම් කරලා, පිස්සු නටලා විනෝද උණු හැටිනේ. හැබැයි ඒක ගැන නම් නෙවේ කියන්න යන්නේ, වෙන දෙයක්. තමන්ගේ ළමා කාලයේ සිදු වුණ අමිහිරි සිදුවීමක් අපිත් එක්ක බෙදා ගෙන ඒ මතකය සුවපත් කර ගැනීමක් ගැනත් නෙවේ කියන්න හදන්නේ.

ඒ වගේම තවමත් පොඩි කාලේ වගේ පිස්සුවෙන් බදා ගෙන ඉනිඩ් බ්ලයිටන් ගේ, එලිනෝර් එච්. පෝටර් ඒ වගේම ලුසී මෝඩ් මොන්ටේගොමරි වගේ ලේඛිකාවන් ලියපු සුන්දර ළමා කාලය ගැන කියවෙන පොත් ආපහු ආපහු හතර පස් වාරයක් කියවන පුරුද්ද ගැනත් නෙවේ. ඇත්තටම ලොකු උණත් පොඩි එවුන් කරන දේවල් කරනවා වගේ පේන දෙයක් ගැන කතා කරන්න.

පුංචි කාලේ අපි

මුලින්ම මෙහෙම කතාව පටන් ගන්නම්කො. මතකද දැන් ටික කාලයකට කලින් බිස්කට් ගැන වෙළඳ දැන්වීමක් තිබබා. ආච්චි අම්මා කෙනෙකුයි පොඩි එකෙකුයි ගැන. අර "මිල්ක් සෝට් කේක් බිස්කට්" ද මොකක්ද කියලා. අර පුංචි රස කතාවක් කියන්නකෝ කියලා - ඇයි වදේ මෙච්චර කියලාත් මතක් වෙන්නේ නැද්ද? - අන්න එකේ අවසානේට පොඩි එකා කියනවා "ඊට පස්සේ සුපර් මෑනුයි ස්පයිඩර් මෑනුයි හොරු ටික අල්ලා ගත්තා" කියලා. දැන් පොඩ්ඩක් හිතන්න ඔය විදියේ කතාවක් අවුරුදු 30-35 මනුස්සයෙක් කියෙව්වොත් කොහොමද කියලා. අනිවාර්යෙන්ම මිනිහාට පිස්සු කියලානේ හිතන්නේ. ඒත් කිව්වාම විශ්වාස කරන්න ආයුබෝවන්ඩ ඔය විදිහටත් වඩා එහා ගිය විදියට ඔය කාඩ්බෝඩ් වීරයෝ ගැන කතා කරන පිරිසක් මේ ලෝකේ ඉන්නවා. මේ හොඳ රස්සා කරන අය. බැඳලා රස්සා කරන අය. දරුවෝ දෙතුන් දෙනා ඉන්න අය. 

පොඩි එකා කිව්වට දෙන්නා එකට නම් ඉන්නේ නෑ. එක්කෙනෙක් DC, අනිත් කෙනා Marvel

අපි හිතනවාට වඩා ලොකු තැනක් මේ චරිත වලට සමාජයේ තියනවා. දැන් කියන්න හදන්න එපා මේ බොරු කාඩ්බෝඩ් වීරයෝ ගැන කියවලා කාලේ නාස්ති කරන එකේ තේරුමක් නෑ. ඊට වඩා කොච්චර වැදගත් දේවල් නම් තියනවාද කියලා. ඒක හරි මම නෑ කියන්නේ නෑ. ඒත් ඇයි මෙච්චර පිරිසක් තවම මේවත් එක්ක ඉන්නේ කියන එක ටිකක් හොයලා බලන්න වටිනවා පොඩ්ඩක් හරි. ඇත්තටම මේවා ගොඩාක් ජනප්‍රිය "කොමික්" කියන නමින්. මට නම් මේ නම මුලින්ම අහු උණේ කේ.ජී.කරුණාතිලක ශුරීන් ලියපු ටාර්සන් පොත් මාලාවේ පෙර වදනෙන්. ඇත්තටම මේ කොමික් කියන්නේ මොනවාද? බැලු බැල්මටම ලංකාවේ චිත්‍ර කතා කියන්නේ මීට සමාන විශේෂයක්. ඒත් ඒකම නෙවෙයි. අර්ත දැක්වීම අතින් නම් කොමික් කියන්නේ "හාස්‍යය" මුසු උණ, දෙබස් බැලුම් වලින් - අර චිත්‍ර කතා වල කතාව දාන්නේ රවුමක් ඇදලා ඊතලයක් හරි පුංචි රවුම් ටිකක් හරි ඇදලා - කතාව විස්තර වන අංගයකට. හරියටම කියනවා නම් චිත්‍ර කතා කියන පොදු කුලකයේ උප කුලකයක් වගේ. මුල් කාලේ හාස්‍යය විතරක් උණාට පස්සේ කාලේ නම් මේ කොමික් චරිත වලින් සරල වින්දනයකට එහා දෙයක් දෙන්න උත්සාහ කරනවා.

හොදම බඩු ටිකක්

වර්තමානයේ මේ කොමික් ලෝකේ අග රජවරු වගේ ඉන්න දෙගොල්ලක් ඉන්නවා. දෙගොල්ලක් කිව්වට තව හෙණ ගොඩක් ඉන්නවා. මේ දෙගොල්ල ගොඩාක් ජනප්‍රියයි. ඒ අය තමයි DC Comic සහ Marvel Comic කියන අය. සමහරක් අයට මේ නම් දෙක එච්චර පුරුදු නැති උණත් DC Comic ලගේ ප්‍රධාන චරිත වන බැට් මෑන්, සුපර් මෑන්, ෆ්ලෑෂ් නැතිනම් මේ දවස් වල ගොඩාක් ජනප්‍රිය කතාවක් වෙන ඇරෝ චරිතය - බය වෙන්න එපා තව ටික දවසකින් අනිවා හිරු ටීවී එකේ රෑ 8.30 ට යයි මේක. - අහලා ඇති ඒ වගේම Marvel Comic ලගේ ප්‍රධාන චරිත වන අයන් මෑන්, ස්පයිඩර් මෑන්, කැප්ටන් ඇමරිකා වගේ නම් අහලා ඇති. 

දැන් අපි බලමු ලෝකය පුරා ඉන්න අයගෙන් මේ වගේ දේවල් බලන්නේ මොන වගේ කට්ටියද කියලා.

මේ දත්ත ගත්තේ මෙතනින්

වයස අනුව ගත්තහම අනිවාර්යෙන්ම 18 ත් 30 අතර අය වැඩියි. ඒත් බලන්න 30ත් 45 ත් අතර ඒ කියන්නේ සමාජයේ රස්සාවක් කරන ස්ථාවර වෙලා ඉන්න අය කොච්චරද කියලා. 

අපි වගේ එවුන් තමා ඒත් වැඩි

උඩින් කියපු කතාව තව දුරටත් තහවුරු කරනවා මේකෙන්. තනිකඩ අය ගොඩාක් වැඩි උණාට බැඳපු සහ ආදරේ කරන අයත් සෑහෙන පිරිසක් ඉන්නවා.

තනියම ඉන්න එවුන් තමයි වැඩි

මේකෙන් මම කියන්න හැදුවේ මේවා බලන්නේ අර Geek කියලා හදුන්වන පිරිස විතරක් නෙවේ කියන්න. පස්සේ පස්සේ වගකීම් වැඩි වෙද්දී අතපහු වෙලා ගියාට ආසාවෙන් මේ වටා එකතු වෙන ලොකු පිරිසක් ඉන්නවා. විශේෂයෙන්ම මේ චරිත වලින් මතු කරන වින්දනීය ආශ්වාදය මිනිස් හිතකට අනිවාර්යෙන්ම වැදගත්. ඒ වගේම තමයි මේ ගොඩාක් චරිත සුසමාදර්ශී චරිත. අවංකත්වය, මහත්මා ගතිය තියන හින්දා පොඩි ළමයෙක් උණත් බැලුවට කිසිම හානියක් නෑ.

Geek කියන්නේ මේ වගේ අයට

ඇත්තටම මේ ලිපිය ලියන්න හිතුණේ මේ දවස් ටිකේ පොඩි විවේකයක් තියනවා. මේ යකාත් ලැප් එක පුරවාගෙන මේ දවස් ටිකේ බලනවා මේ කතා වගයක්. එතකොට තමයි හිතුණේ මේවා බලන්නේ මානසික රෝගීන් වත්ද කියලා. ඒත් ලෝකය වටේ මම වගේ තව ගොඩාක් ඉන්න හින්දා ඔන්න ඔහේ කමක් නෑ කියලා හිත හදා ගත්තා.

පින්තූර ගත්තේ

පුංචි කාලේ

ස්පයිඩර් මෑන් සහ සුපර් මෑන්

හොදම බඩු

Geek

නොකියපු කතාවක්

"තාමත් හෙඩ් ඉන්නේ ----- සර් ද? මිනිහා නම් පොතේ විදියටම තමයි නේද වැඩ?"

ඉංජිනේරු මහත්තයාගේ කටහඩ. තව කට්ටියක් එක්ක කතාවක්. ඒ පාර සේරමත් එක්ක මේ පැත්තට එනවා.

------------------------------------------------------------------------------------

"අයියේ වැඩිය ඕනේ නෑ. මේ සයිට් එකෙන් 15 ක් හිටියා නම් ඇති"

"අයියෝ කමක් නෑ බන්, කතා කරපන් ඕන කෙනෙකුට. උඹලට කතා කරගන්න දීලා. මම ටිකක් මඟ ඇරලා ඉන්නම්. මම හිටියොත් ඕකුන් කතා කරන්නේ නෑ කිසිම දෙයක්"

"තව ටිකකින් කට්ටිය තේ බොන්න යනවා. එතකොට වාඩියට ගියාම කතා කරපල්ලා. එතකන් එක්කෙනක් දෙන්නෙක් අල්ලා ගනින්. ම්ම්ම් පොඩ්ඩක් ඉදපන් බලන්න."

"හේමන්ත....."

කොලම් පෙට්ටිය අස්සෙන් කැහැටු මුණක්. අපිටත් වඩා වයස අඩුයි වගේ.

"හේමන්ත, මේ මහත්තුරු කැම්පස් එකේ කට්ටියක්. එයාලගේ වැඩකට ප්‍රශ්න ටිකක් අහයි. දන්න විදියට උත්තර දීපං. ඔය කොලම් පෙට්ටිය ගහන ගමන්ම වැඩේට උදව් කරපං"

"හොදයි මහත්තයා"

"හ්ම්ම් අනිත් පෙට්ටිය ගහලා ඉවරද?"

"ඔව්. ලොකු බාසුන්නැහේ අනිත් එක පටන් ගත්තා. මට මේකේ ලඹේ හදන්න කියලා"

"ඕක කරන ගමන්ම එහෙනම් මේ මහත්තුරු අහන දේකටත් උත්තර දීපං"

"මල්ලිලා එහෙනම් අහන දෙයක් අහන්න. මේක ඉවර කරලා පහලට එමු. තේ එකක් බිලාම ඉතුරු ටික කරගන්න පුළුවන්නේ"

"තැන්ක්ස් අයියේ. ලොකු උදව්වක් මේක නම්"

"ඕවා මොනවාද බන්. උඹලා එහෙනම් වරෙල්ලකෝ හෙමිහිට"

-------------------------------------------------------------------------------------

ඒ පාර මොකක්ද වෙන්න යන්නේ.

-------------------------------------------------------------------------------------

"අපි මේ මොරටු කැම්පස් එකෙන්. අපි පොඩි රිසර්ච් එකක් කරනවා. ඒකට ප්‍රශ්න ටිකක් අහන්න වෙනවා. කමක් නෑ නේද"

"කමක් නෑ මහත්තයා"

"නම මොකක්ද බන්"

"හේමන්ත. හේමන්ත ගුණසිරි"

"වයස"

"22"

"කීයට යනකල් ඉස්කෝලේ ගියාද?"

-------------------------------------------------------------------------------------

තාත්තා නැති වෙද්දී මම දහය වසරේ. එදා නවත්තපු ගමන ආයේ පටන් ගන්න හිත දුන්නේ නෑ.

-------------------------------------------------------------------------------------

"දහය වසරට යනකල්"

මම හිතුවේ ඕ ලෙවල් වලින් නවත්තලා ඇති කියලා. ඒ වෙනකල් ගිහිල්ලත් නෑනේ එතකොට.

"කොච්චර කල් වෙනවාද මේ සයිට් වල වැඩට ඇවිත්?"

-------------------------------------------------------------------------------------

ගඩොල් පෝරණුවේ වැඩට ඉන්න කාලේ තමයි මුලින්ම විජේසිරි අයියත් එක්ක තැපැල් මහත්තයාගේ ලොකු පුතාට හදපු ගෙදර ස්ලැබ් එකක් දාන්න ගියේ. ඒ මොන අවුරුද්දේද?

-------------------------------------------------------------------------------------

"ම්ම්ම් දැන් අවුරුදු 4ක් වගේ වෙනවා"

"දවසට කීය ගානේද වැටෙන්නේ බන්?"

"1200 ක් වගේ තමයි ඉතිං"

ඒ කියන්නේ සෙමි ස්කිල් ලේබර්.

"මෙතැන වැඩට ඇවිත් දවස් කීයද?"

-------------------------------------------------------------------------------------

ගමෙන් ඇවිත් අදට දවස් 17 යි. කොහොම අමතක කරන්නද ඒක නම්

-------------------------------------------------------------------------------------

"සති දෙකකට පොඩ්ඩක් වැඩියි වගේ මහත්තයෝ"

"පවුලේ කියක් ඉන්නවද එතකොට"

"අම්මයි මමයි නංගිලා දෙන්නයි"

"එයාලා රස්සාවක් කරනවාද?"

"අම්මා පොල් අතු වියනවා. ලොකු නංගි නම් ගාමන්ට් යනවා. පොඩ්ඩි නම් තාම ඉස්කෝලේ යනවා"

සේවකයා හැරුණු විට වෙනත් පවුලේ ආදායම් උපයන ගණන එතකොට දෙක ද නැතිනම් එකද? ඕන දෙයක්. එකයි කියලා දානවා. 

"ඉතිරියක් තියෙනවාද ගන්න එකෙන්"

-------------------------------------------------------------------------------------

විජේසිරි අයියා ගාව ඉද්දි නම් අම්මා අතට ගානක් දුන්නා. මෙහේ ආවට පස්සේ තවම එක පාරයි පඩි හම්බුනේ. ඒත් එලියට යා ගන්න වේලාවක් හම්බුනේ නැති හින්දා ගෙදරට කියක්වත් දාන්න බැරි උණා. පව් ලොක්කි. ඒකි හම්බ කරන එකෙන් තමයි මේ දවස් ටික පිරිමහා ගන්න වෙන්නේ.

-------------------------------------------------------------------------------------

"එහෙමටම නම් නෑ මහත්තයෝ. හම්බ කරන එක ඉතිං වියදමට ගියාම හරි"

"පුහුණුවක් ලබලා තියනවාද ටෙක් එකෙන් වගේ"

"අනේ නෑ මහත්තයෝ. විජේසිරි අයියා එක්ක ගිහින් හැන්දට අත හුරු උණා යාන්තමට. අමුතුවෙන් කියලා පුහුණුවක් නෑ ආයේ"

"ඉස්සරහට පුහුණුවක් වගේ කරන්න හිතං ඉන්නවාද"

------------------------------------------------------------------------------------

රන්ජිත් නම් හයිටෙක් එකේ කෝස් එකක් කරන්න ගියා, මම ගමෙන් එන්න මාසෙකට විතර කලින්. හැමදාම මේක කරන්න බෑ කියලා. ඒත් 40 ක්ද කොහෙද වෙනවානේ ඒකට.

------------------------------------------------------------------------------------

"යන්න නම් හිතක් තියනවා. ඒත්...."

"ඒත් කිව්වේ. ගාන පොඩ්ඩක් වැඩියි වගේද?"

"ඔව් මහත්තයෝ"

හැම කොල්ලාම මෙතනදී අසරණ වෙනවා. මේ ප්‍රශ්නේ අහන්නත් මොකක්ද වගේ, ඒත් ඉතිං මොනවා කරන්නද?

"බදින්න එහෙම අදහසක් නැද්ද?"

"නංගිලාගේ වැඩ ඉවරයක් වෙනකල් එහෙම දෙයක් හිතන්නේ කොහොමද මහත්තයෝ?"

"කවුරු හරි කෙනෙක් ඉන්නවාද හේමන්තට"

-------------------------------------------------------------------------------------

ආපහු පරණ තැනටම. මේක හින්දාම තමයි ගමෙන් ආවේත්. ආයෙමත් ඒකම හිතට වද දෙනවා.

-------------------------------------------------------------------------------------

කොල්ලාට ලජ්ජා හිතිලා. මුණත් එක්ක රතු වෙලා. කෙල්ල මතක් වෙලා වගේ. 

"නෑ මහත්තයා. එහෙමයි කියලා කෙනක් නෑ"

"කලින් හිටියා නේද?"

හිනාවෙලා බිම බලා ගත්තා ඒ පාර. මේකාගේ බොරුද කොහේද?

"දැන් කවදා හරි කසාද බදින්න එහෙම යන දවසක මේ රස්සාව කරන එක අවුලක් වෙයිද?"

"ඒ කිව්වේ මහත්තයෝ"

කොහොමද මේක කියන්නේ. හැම වෙලාවේම මෙතන දී අසරණ වෙනවා අපිත්.

"දැන් හිතපන්, උඹ වැඩ කර කර ඉන්න තැනකින් උඹේ කෑල්ල යනවා. අපි හිතමු යාලුවෝ සෙට් එකත් එක්ක පන්ති ගිහින් එනවා කියලා. එතකොට උඹට අවුල වගේ නැද්ද පොඩ්ඩක්"

-------------------------------------------------------------------------------------

කොහේ ගියත් ඔයා මට ඔයාගේ මතකයෙන් ඈත් වෙන්න දෙන්නේ නෑ දනු. එදා ඉදන්ම ඔයා කිව්වේ වෙන වෙන රස්සාවක් හොයා ගන්න කියලා. ඒත් දහය වසරට යනකල් ගියපු මට ආයේ වෙන රස්සාවක් කරන්නේ කොහොමද දනු. කවදාවත් ගෙදරින් ඔයාව මම වගේ එකෙක් ට දෙන්නේ නෑ කියලා ඔයාලගේ තාත්තා කිව්ව කතාවේ වැරැද්දක් නෑ. හරි හමන් රස්සාවක් නැති එකෙක් කොහොමද පවුලක් නඩත්තු කරන්නේ. කුකුල් ගාමිණියා  බැදලා උගේ කුකුල් මඩුවේ ඉන්න දවස් 45 කුකුලෙක් වගේ ජිවිත කාලෙම හිර වෙලා ඉන්න බෑ, කොහේ හරි පැනලා යමු කියලා ඔයා කිව්වත් මට බැරි උණා ඒ දේ කරන්න. මම කොහොමද අම්මගෙයි නංගිලා දෙන්නයි අමතක කරන්නේ. ඔයා කරන්නම දෙයක් නැති තැන තමයි අන්තිමේ ඒකට කැමති උණේ. මට මනෝරි කිව්වා කලින් දවසේ රෑ එළිවෙනකල්මත් අඩ අඩා ඉඳලා නිදා ගත්තා කියලා. ඒ පහුවෙනිදා උදේ බස් එකට නගින්න යද්දී. මඟුල් දවසේ උදේම ගෙදරින් ආවේ මට ඔයාගේ මුණ බලන්න බැරි හින්දා. 

--------------------------------------------------------------------------------------

තප්පර තිහකට ත් වැඩි කොල්ලා කතා නැතුව. ආයේ දෙයක් අහන්නත් මට මොකක්ද වගේ.

"මම ගිහින් එන්නම් බන්. ගොඩක් ස්තුතියි කතා කලාට"

ඔලුව උස්සලා බැලුවා විතරයි. කිසිම දෙයක් කිව්වේ නැති උණාට, ඒ ඇස් දෙක අස්සේ මොකක්දෝ ලොකු කතාවක් තිබබා. අමතක කරන්න බෑ ඒ බැල්ම.

------------------------------------------------------------------------------------

"හේමන්ත තේ බොන්න පහලට යන්නේ නැද්ද බන්"

"අයියේ.... අයියලා යමු. මම පස්සේ එන්නම්"

පාර දිගේම ගියාම අඟුලාන ස්ටේෂම ගාවට වැටෙනවා. ඒත් එකක්ම මුහුද කියලා ආපු දවසෙම තමයි ලොකු බාසුන්නැහේ කිව්වේ. තවම ආවත් හරි ගියේ නෑ. අද හැන්දෑවේ TO මහත්තයාට කියලා යනවා ඒ පැත්තේ. 

--------------------------------------------------------------------------------------

"උඹ කී දෙනෙක් ගේ ගත්තද බන්, මම 6ක් ගත්තා."

"එහෙනම් ගාන හරි වගේ"

"හ්ම්ම්ම්...."

ප.ලි.

අවසන් වසරේ සමීක්ෂණය (Final Year Research) තමයි ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයේ සේවකයෝ රදවා ගන්න පුහුණුව, වෘත්තීය අභිමානය සහ ආදායම යන කාරණා තුන බලපාන්නේ කොහොමද කියලා. (Construction Labour Retention - Explore Training / Dignity / Remuneration Need) ඒක වෙනුවෙන් ප්‍රශ්නාවලියක් (Questionnaire) හදලා සයිට් කිහිපයකට ගියපු වෙලාවේ, හිතට දැනුණු දෙයක්.  

අපි අලුත් වෙමු

හැම දෙයක්ම එකම විදියට තියෙද්දී ටික කාලෙකින් ඒ දේවල් එපා වෙනවා. ඒක මිනිසුන් වන අපේ හැටියක්. ඒ හින්දා කාලෙන් කාලේකට පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙන්න ඕනේ. අපිට විතරක් නෙවේ ගහ කොළ සතා සර්පයා උණත් එහෙමයි. වෙනස් වෙනවා කාලෙන් කාලෙට. අවුරුද්දක් පුරාවට 2013 කියලා දාපු අපි අද ඉදන් 2014 කියන එකට යනවා. එක අතකින් බලද්දී මේක ගණන් ගන්න බැරි තරම් පොඩි වෙනසක්. ඒත් අපි ඊට වඩා වෙනසක් ඒකෙන් දකිනවා. ඒ හින්දා මේ වෙනසට හැමෝම කැමතියි. අද දවසේ ගොඩාක් දෙනෙක් සුභ පැතුම් එකතු කරන හින්දා ඒකාකාරී ගතියකුත් ඇති. ඒත් ගොඩාක් දෙනෙක් සුභ වෙන්න කියනවා කියන්නේ ඇත්තටම සතුටු වෙන්න ඕන කාරණයක් කියලා තමයි මට නම් හිතෙන්නේ.

ගිය අවුරද්ද පුරාවට කරපු දේවල් ඇති, මේ අවුරුද්දේ දිගටම වැඩි දියුණු කරගන්න. නැති නම් සමහර දේවල් ඇති මේ අවුරුද්දේ අලුතෙන් පටන් ගන්න. ඒ වගේම මේ අවුරුද්දේ ඉදලා අයින් කරන්න. සිමා කරන්න හිතාගෙන තිබ්බ දේවල් එහෙමත් ඇති. ඒ කොයි කාට උණත් සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වෙන්න කියලා ප්‍රර්ථනා කරනවා.

මේ පාර අවුරුද්ද නම් මේ විදියට ආවේ

අපි හැමෝම එහමයි, අවුරුද්දක් පටන් ගද්දි ඒ වගේ අරමුණු තියාගන්වා. යකාටත් එහෙමයි මේ අවුරුද්ද. සමහරක් විට මෙච්චර කාලයක් පුරාවට උණු මහන්සිය මල් දරන අවුරුද්ද මේක වෙන්නත් පුල්වුඅන්. ඒ වගේම ගිය අවුරුදේ මඟ ඇරුණු කලින් පුරුදු වෙලා තිබ්බ හොඳ දේවල් ආපහු ලංකරගන්නත් ඕන. ඒ වගේම බ්ලොග් ලෝකෙත් එක්ක එකතු වෙලා පටන් ගත්ත මේ ගමන යන්නත් ඕනනේ. මේ වගේ අනිත් අයටත් ගොඩාක් දේවල් ඇති. හදවත ඇතුලේ රිදි රිදී තියන තුවාල තව දුරටත් ඉස්සරහට ගෙනියනවාද කියලා අලුතෙන් හිතනන්නත් ඕනේ.

පොඩි හරි වෙනසක් 

ඒ හින්දා අපි අලුත් වෙමු. ලොකු දෙයකින් නෙවේ, පුංචිම පුංචි දෙයකින්. හැමෝටම සුභ පතනවා ඒ විදියට අලුත් වෙන්න ලැබේවා කියලා.

පින්තූර
http://happynewyear2014wallpapers.com කියන තැනින්